Kleine prins

Avernas, donderdag 20 mei 2004, 12u20: Alles is in orde, de lading van gisteren is nagekeken, volgetankt, de checklist is de revue gepasseerd. Coyote is in vorm en (erg) zwaar beladen, maar het zwaartepunt ligt goed dankzij draagmandjes onder de zetels en netten met oliebussen die in de neus gekleefd zijn… ongeveer 435 kg vertrekkensklaar. Myriam ziet het zitten, de deuren zijn gesloten… alles is in orde. Myriam droomde al lang van deze reis en ik knijp er ook minstens éénmaal per jaar tussen uit. En nu vertrekken we!

Liege Tower OOC43 … just airborne for a flight from Avernas to Bar-le-Duc request to open the flight plan … [… do you cross the CTR ? …] … négatif Liege no zone to cross direct heading to Bar-Le-Duc with alternate Verdun and Sedan … QNH, mto, … ok Liege Tower keeping your frequency OOC43

M’n schatje, nu zijn we vertrokken, richting St. Hubert, Bouillon, Sedan, Verdun,

Een etappe van 210 km met 005kt/360° wind. Zoals altijd ben ik een beetje gestresseerd wanneer ik aan een reis begin, de volledige voorbereiding schiet door mijn hoofd, niets vergeten? Ditmaal is mijn passagier noch piloot, noch op de hoogte van kaartlezen of radio. Ik moet alles voor mijn rekening nemen. Ik mis mijn gebruikelijke copiloot Henri nu al: zijn efficiënte samenwerking (hij kan alles perfect), zijn gezond verstand. De Coyote ronkt, alles gaat goed; we worden wel een nogal wat door elkaar geschud boven onze Ardennen…Amai! Myriam verteert de turbulentie slecht, en de lichte maaltijd van voor het vertrek komt naar boven…Coyote en ik doen ons best om een zo zacht mogelijke vlucht te verzekeren. Jacques, onze voorzitter, had ons gewaarschuwd: jullie vertrekken te laat: jullie kruisen de Ardennen ’s middags. Dus landen wij in Sedan om 13u40. Zoals zo vaak in Frankrijk: lange piste, imposant, zonder hindernissen, goed uitgerust,…maar verlaten. Dan maar de Coyote kuisen met Kleenex en Liège Tower bellen met de gsm om het vluchtplan af te sluiten. Ze aanvaarden amper dat ik het vluchtplan per GSM afsluit, ik kan immers om het even wat om het even waar beweren. Ze willen dat ik alles bevestig via de telefoon van het terrein…onmogelijk natuurlijk. Uiteindelijk leg ik alles uit: de uitwijking, niemand aanwezig…oef, aanvaard. We zijn vrij, maar een eind in Frankrijk, en de passagier is NOT OK. En natuurlijk het 0800…nummer dat mijn instructeur Paul me gaf om in Frankrijk een vliegplan per telefoon door te geven klopt niet. Niemand in Sedan en juist mijn hele verhaal gedaan aan Liège Tower. Ik durf Liège Tower niet opnieuw te bellen om een nieuw vluchtplan neer te leggen voor de retourvlucht. In ieder geval overleeft Myriam een retourvlucht over onze Ardennen nauwelijks. Dus beslissen we om nog een beetje te wachten; we zien wel van ervan komt. Zijn dit voortekenen? Hopelijk niet.

In tussentijd landt er een vliegtuig, een echt. Van Sedan denk ik. Bah, neen! Het zijn, lach niet, 3 Franse leden van een vliegclub die een toestel gehuurd hebben om naar Duitsland te vliegen. Zonder vluchtplan,met een defecte radio, een wegenkaart en, last but not least, te weinig benzine… Onvoorstelbaar.

Sedan, 14u47: we zullen verder vliegen. We hebben zoveel voorbereid: 5 dagen verlof genomen, veel vliegroutes op kaart uitgestippelt. Stel je voor: 15 bezochte terreinen, elk met 3 mogelijke uitwijkroutes, van elk traject driehoeken van 5% voor vertrek en aankomst. Referentiepunten in een strook van 25 km langs elke kant van de track…Alles netjes in de GPS opgeslagen, hoewel ik steeds op kaart vlieg.

We vertrekken. Enkele minuten later overlopen we alles nog eens. Het gaat erg goed, alles gaat voor de wind en we vergeten Verdun en het 5 € landingsgeld.

Richting Bar-le-Duc waar we om 15u39 landen. Via Internet had ik contact gelegd om benzine te kunnen kopen… uiteraard zijn we te laat en ligt alles er verlaten bij.

2u12 gevlogen en de rugtank is bijna leeg. Omdat ik vaak in Frankrijk vlieg en dit bevoorradingsprobleem zich dikwijls stelt, heb ik, mijn Coyote aangepast. Ik heb namelijk een elektrische benzinepomp met bedieningsknop op het dashboard geïnstalleerd om in vlucht bij te tanken! Ik stop de slang van de pomp in mijn reservebus van 35 L die ik in de kofferzak bevestigd heb en vul de rugtank langs de benzinemeter. Werkt probleemloos! Intussen zijn we geland en is er niemand aanwezig. Ik stop met bijtanken, kwestie van de juiste centrage van het toestel te behouden.

Terwijl ik oplijn zie ik een wagen die zich parkeert. Terug naar de parking dan maar. We hebben geluk: het is een lid van de vliegclub die me best wil laten bijvullen met zijn persoonlijke tankkaart. Ik betaal cash: 27 L voor 40€… Omdat ik geen wisselgeld bij me heb, kan ik kan het aantal liters niet kiezen. Maar, ik heb benzine!

Bar-le-Duc, 16u15: zacht opstijgen richting Neufchâteau, Til Chatel en dan Dijon Darois, zo’n 180km. Hoe verder van de Ardennen, hoe rustiger het wordt. De wind blijft constant, maar meer laminair en cross.

Neufchâteau: geen beweging, niemand te zien. Voldoende benzine, dus geen stop zolang we niet voor liggen op het schema. Nog een paar extra kilometers tot Til Chatel. Daar zou de kok-taxichaufeur van een restaurant van ongeveer 2,5km verderop ons komen ophalen om te eten en om benzine te kopen. Weeral via het Internet! Niemand die ons opwacht…

Richting Dijon Darois dan maar, een 70-tal km verder. Bij aankomst: noppes, niemand aanwezig. En wat nu?

De berekening is snel gemaakt: 180 km + 70km tot Chalon L.H. + eventueel 35 tot Tournus en nog eens 45 tot Bourg-en-Bresse, maakt 330 km zonder bij te tanken als ik geen brandstof vind in Chalon. En ik ben ervan overtuigd dat ik er geen zal vinden in Tournus: het ligt er wel vaker verlaten bij. We zijn echter opgestegen met 36 l in het rugreservoir en een bus van 27 liter réserve, maakt 63 liter benzine. Onze gemiddelde grondsnelheid is ongeveer 121,9 km/u maar de wind is nu cross. Onze snelheid zal dus dalen en het verbruik stijgt: gemiddeld 19,05 l/u. Besluit: 330 km aan 110 km/u grondsnelheid met een verbruik (zonder overdrijven) van 19l/u, rest nog 6 l, als alles meezit. Te weinig. Gelukkig reken ik erg ruim als op reis ben: daarom heb ik mijn Coyote aangepast. Niettemin herinner ik mij de uitbrander die Pascal, zoon van Henry, me gaf toen ik bij m’n retourvlucht uit Duxford/Engeland nog maar 3 liter benzine in de tank had. Nu baseer ik mijn berekeningen op 110/km grondsnelheid, ’n beetje optimistisch misschien. We zullen het verbruik in het oog houden tot in Chalon, ik heb nog een goede 70 km om te beslissen. Ik zal wel alles opnieuw moeten berekenen, en ook nog vliegen, kaartlezen, de radio, bijtanken en aan Myriam uitleggen wat er te zien is. Ja, ja ze is er nog steeds.

Dus vergeet Dijon zonder te landen, richting Chalon LH. Daar is er een restaurant, avgas en… 4 € landingsfee. Jammer genoeg. En wij weg. Dat er gebeurt wat er gebeurt. Overvlucht Chalon, niks. Geen kat, geen auto, geen fiets, leeg zoals we zeggen.

Vreemd toch die Fransen: prachtige installaties, maar nooit iemand aanwezig. Nochtans is het donderdag, feestdag voor het hele westen, een mogelijke brugdag op vrijdag, goed weer, een beetje winderig misschien.

Zoals voorzien kloppen de berekeningen. Met inbegrip van dit traject van 70 km in het huidig weer, halen we de volgende gemiddelden: 18,75l/u et 102 km/u grondsnelheid tegenover 12l voorheen. Te weinig deze keer: tenminste als ik, zoals altijd, reserve voor 30 min vlucht wil behouden voor te optimistische berekeningen. Maar mochten we stoppen, verliezen we brandstof om te landen, om op te stijgen en kostbare tijd om er te zoeken. Nu heb ik de vlieghoogte aangepast om door bepaalde zones te vliegen; op die manier onderging ik crosswind wat mijn grondsnelheid naar beneden haalde. Als ik dus hoger ga vliegen, en dat is hier toegelaten, kan ik in Tournus zeker niet landen: Het traject verkort dan aanzienlijk. Herberekening. OK, zou moeten gaan, maar het verbruik niet uit het oog verliezen!

Zonder omwegen richting Bourg-en-Bresse. We landen om 18u35 in een druilerig grijs weer als voorbode van een onweer. Ongewoon somber. De strakke verbazingwekend laminaire noordenwind zorgde voor een beperkt verbruik. De 1000m lange asfalt piste hoef ik met niemand te delen: zoals gebruikelijk zijn we alleen. Nochtans geen kleine piste. Geen andere keuze: we moet landen. We hebben nog wat brandstof aan boord, maar onvoldoende voor nog minstens 100km tot onze eindbestemming waar ik een hotel gereserveerd heb. Jammer. We zullen dan maar slapen in het toestel. We hebben onze slaapzakken mee, net als wat proviand en drankjes.

We parkeren de Coyote voor de verlaten toren en we maken ons klaar voor de nacht. Morgen zullen we wel brandstof en een ontbijt vinden, misschien…

Ondertussen maakt Myriam een wandeling en doorzoekt de gebouwen, de verkeerstoren

(deur open maar niemand aanwezig), afgelegen hangaars. Helemaal achteraan vindt ze een mecanicien aan het werk. Hij vertelt haar dat hij een vliegtuigmotor reviseert en dat de eigenaar elk moment kan opdagen.Wie ben ik? Brandstof misschien? Ja: 28 liter voor 41€ om de rugtank en de reserve bij te vullen. Het bedrag is gekozen in functie van de beschikbare cash en een kleine vergoeding voor het gebruik van zijn tankkaart.

Bour-en-Bresse, 19u37: we stijgen op om de laatste etappe. Hopelijk halen we de meet: het wordt snel donker, het waait harder, en het wolkendek valt zowat op ons hoofd.

We naderen voorzichtig de eerste uitlopers van het gebergte, het reliëfeffect is erg voelbaar. Coyote en ik vliegen zo hoog en zo snel mogelijk. Brandstof genoeg, het wordt steeds donkerder, straks 20h… We lokaliseren Bellgrade Hn, verlaten natuurlijk. Annemasse naderen we door langs het zuiden onder het TMA langs het CTR van Genève te vliegen. Onder onze Coyote zien we grote vliegtuigen in finale voor Genève. Hun daalhoek is erg klein. In één oogopslag controleren we alles, we zitten juist. Heilige Rotax bidt voor ons, opletten voor de stream…

Eindelijk, het station van Annemasse. We vliegen laag boven de daken, nu Môle, nog steeds op koers, en… landen! Niemand in de lucht, maar een veel sportvliegtuigen en zwevers op de parking. Heilige Rotax, nu geen grapjes hé! De wind is erg hard en cross natuurlijk. Een kamikaze organiseren op de geparkeerde toestellen is geen optie. Motor OFF om 20u.

We zijn er geraakt, maar niet zonder moeite. Zoals de weerkaarten van vanmorgen in Luik voorspeld hadden. Dat weerbericht werd overigens zowel door zowel St. Hubert en Genève bevestigt. “Vandaag zal het gaan, aanwakkerende noordenwind tot de komst van het front, morgen rotweer in Genève.” Maak er maar een wandeldagje van. Een erg mooie weersverbetering voor zaterdagmorgen, behalve boven de Maritieme Alpen, prachtig weer vanaf zaterdagnamiddag. Jullie kunnen zelfs in de bergen gaan vliegen… zeiden ze…

We laden de Coyote uit, bedanken en strelen hem een beetje, want hij heeft goed gewerkt. Dan stappen een 200m naar ons hotel voor een goede maaltijd en een goede nachtrust. Oh, ja bijna vergeten: de Mont Blanc. Grijs onder een laag zwarte wolken en schitterend blinkend verlicht aan de top in de laatste stralen van de ondergaande zon, subliem !!

Zoals voorspelt, vrijdag is het rotweer in Annemasse: regen, veel wind, windstoten… verlof.

Een beleefdheidsbezoekje aan het weerstation van het terrein, Coyote gedag zeggen en op naar Genève. Erg kosmopolisch, erg mooi, maar een architecturale mengelmoes. Verbazing alom: een hypermodern gebouw zij aan zij met een oud geklasseerd gebouw.

En duur! Anekdote: Wij bestelden een koffie en een coca op het terras van een klein café in het centrum van de stad. De dienster serveert de drankjes en zonder het ticket te bekijken geef ik haar 5 €. “ Het is 5,7€ mijnheer”, zegt ze. Ik leg dus nog 70 cent bij, zonder er woorden aan vuil te maken… waarna ze er met een geïrriteerde stem zegt: “voor één drankje, mijnheer”…

Terug van Genève, met een oude Zwitserse trolley tot aan de grens die we te voet oversteken tussen gewapende Zwitserse grenswachters in traditionele klederdracht. Nadien met een hedendaagse Franse bus richting hotel en afsluiten met een heerlijk etentje. Tof, morgen is het zaterdag. Het zal mooi weer zijn.

Zaterdagmorgen… ze hadden nochtans gezegd…. Bezoek aan het terrein, gesprekken met de lokale piloten. “Beter niet vliegen vandaag, het weerbericht kondigt een weersverbetering maar wij geloven het niet. Weet je, het gebergte is anders, bovendien hebben ze altijd de neiging om goed weer aan te kondigen voor het weekend… De wind is in elk geval te sterk voor het ogenblik. Ga naar de film!”

Het is niet nodig om in de bergen te wonen om er te vliegen, de juiste houding verwerven is dat wel.

J.P EBRARD

Wij zijn gaan kijken naar ‘Brave Pitt’ in de slag om Troye, een Griekse oorlog uit een tijd van ver voor de trolley en de Zwitserse wacht in hun ouderwetse kledij. Hun kledij ziet er zo oubollig uit en ze kijken zo nors dat Myriam ze zelfs niet durfde fotograferen.

Zondag middag. Ontbijt op het hotel, de krant kondigt mooi weer aan. De televisie op de kamer doet het zelfde. Door het raam, lijkt het wel waar; maar ik heb twijfels.

Na 5 keer de Alpen, 2 keer de Pyreneeën, met een rondvlucht in Spanje (en een spankabel gebroken tijdens een onweer), heb ik geleerd het gebergte te wantrouwen. Ik ben dol op de bergen. Een leven zonder de bergen regelmatig te zien, is onleefbaar. Maar de bergen boezemen ook schrik en respect in.

Ik ben het virus opgelopen tijdens mijn eerste reis in de Alpen samen met Pierre, om er een pak slaag te krijgen in Corlier, (van de bergen niet van Pierre). Staf heeft de wonden aan de Coyote hersteld, maar voor mij bestaat er geen medicijn. Ik verval elk jaar opnieuw.

Deze keer is het probleem vooral materieel. Langs de ene kant wordt ons budget zwaar aangevreten door hotel- en de restaurantrekeningen, langs de andere kant hebben we slechts verlof tot maandag. Dinsdag moeten we beiden aan het werk.

Annemasse, 08u20: Net als wij is de Coyote vertrekkensklaar. De motor draait al een tijdje, kwestie van te warmen en te drogen. We kijken het meest recente weerbericht na. Ik ben verbaasd over het verschil tussen wat ik lees en wat ik buiten zie. De wind lijkt me veel krachtiger…Ik ondervraag enkele aanwezige lokale piloten. Eén van hen, Thierry, die net geland is met een klant, vult bereidwillig het weerbericht aan. De nieuwste voorspellingen worden gelijktijdig aangevraagd bij ‘Meteo France’ (uit Toulouse), aan de luchthaven van Genève) en op het bureau van de bergbeklimmers in Chamonix. Objectief gesteld: je kunt je moeilijker beter nog informeren en voorbereiden. De 3 analyses stemmen overeen: noordenwind 8kt, 15 kt op 500m boven de grond, zichtbaarheid 8 km, FEW op 5000’, BROKEN op 7500’ (uit het hoofd). Ik blijf onzeker, ik ben maar een kleine ‘vlakke landspiloot’. Als je wilt, wacht dan nog een beetje zegt Thierry: binnen 20 minuten landt een monitor die net vertrokken is voor een lesvlucht. Maar volgens mij is het te doen om te vertrekken, niet om terug te keren want de wind zal opkomen. Het is nog geen 9u. De analyse van de net terug gekomen monitor is dezelfde: ‘Voor mij is het te doen om te vertrekken, maar kom niet terug want de wind zal opkomen. Je vertrekt recht naar het station van Annemasse en blijft links van de autosnelweg. Van zodra je de vallei van Genève door bent, voorbij Bellegarde, ben je gerust. Het zal er kalmer zijn.’ Als ULMer blijf ik ongerust en wil een tweede mening horen. Men verwijst me door naar de hoofdinstructeur van de basis, de enige die de valleien herkent, zelfs in de mist…. Hij is net geland. Hij bevestigt wat reeds gekend is en voegt er aan toe “ als je problemen met de bergfrequentie op 130.00Mhz, klim dan zo hoog mogelijk en dwars het TMA van Genève; kwestie van de toestellen in finale niet te hinderen. Laat in ieder geval Môle-berg links liggen, zie je hem daar?, vraagt hij vingerwijzend. Maak gebruik van de valleiwind om hoogte te winnen, nadien bocht je aan de snelweg. Dan is het rustig.

Vrienden piloten, ik zweer het! Wat anderen ook mogen beweren, zelfs al ze hebben ze bakken meer ervaring dan jij, als JIJ het zo niet ervaart, begin er niet aan !!!

Annemasse: laatste voorbereidingen en check. De 2 bergmonitoren die ik geraadpleegd heb stellen mijn gemak: niet panikeren, wij vertrekken ook, we volgen je… Het is 10u42. De motoren draaien warm. Ik verlaat de parking om te taxiën…. Annemasse radio OOC43 maintenance check… vent 360° 8 kt… ik ben op baan 30… dus full cross, en met rukwinden van de Môle… maar mijn Coyote verdraagt niet meer dan 13 kt dwarswind.

Bergvliegen is een discipline van hoog niveau, en de beste leerschool van al.

N.GENET

Ik lijn op, vol gas op een mooie afvalt piste van 1300m, maximale grondsnelheid halen, nog wat snelheid nemen op enkele cm boven de grond. Gedurende 15 seconden verloopt alles goed. Zoals aangeraden vlieg ik vlak, richting station en laat de snelweg op de linkerkant. Alles gaat goed tot… lieve hemel, een fenomenale rukwind me 90° naar rechts draait, op ongeveer 50m voor de Môle en slechts 15 m boven de geparkeerde toestellen. Mijn luchtsnelheid is meer dan wel 90 miles, maar ik heb slechts 32km/u grondsnelheid volgens de GPS! De hoofdinstructeur had gezegd:’ als je problemen hebt met de crosswind en de rukwinden van de Môle, vlieg dan links boven de daken van het station van Annemasse. Pik daar in op de valleiwinden die je gaan optillen. Maar let op, het gaat er heftig aan toe’.

In turbulentie, gas minderen flitst door mijn hoofd. Juist, ja, maar ik zit nu al aan de limiet. Als ik nog gas minder valt er niets meer te controleren. Bovendien loopt het toestel het risico af te drijven naar de andere berg achter mij, want die ligt links van de baan 30. Bovendien stipt de bergcursus van Henri GIRAUD duidelijk aan: ‘de schroef is als een kurkentrekker door de snelheid schroeft ze zich in de wind vast als een kurkentrekker in een kurk, maar zonder snelheid, roert ze in yoghurt.’…. Stress!

Op dit eigenste ogenblik, zweer ik je, dacht ik ‘kleine prins, teken mij een doodskist’. Ik hoopte droomde om brutaal aan mijn einde te komen in mijn toestel in de bergen, zonder af te zien. Maar geloof me, er is geen haast bij!

Naar links afglijden had de monitor gezegd, boven de daken… Ik vlieg erg laag, maximum 50m hoog, in een erg lichte linkse bocht , naar het centrum hellend. Nog maar amper rond de Môle. In ieder geval volg ik blindelings de instructies van de hoofdmonitor op, ik heb geen andere keus. Coyote zit nog steeds op ongeveer 30m hoogte als ik Genève opmerk. Ik verwijder mij erg traag van het gebergte. De rukwinden minderen maar de wind wordt nog krachtiger. Het versmallen van de vallei jaagt de windsnelheid hoog op. Plots plaatst het toestel zich in de wind, ik heb niks gedaan.

We worden losgerukt, niet opgezogen, maar letterlijk de hoogte ingestuwd. De wijzer van de vario stijgt over het maximum. Ik ruil mijn angstaanjagend lage vlieghoogte van 1700 voet (hoogte Annemasse 1617’) voor een record hoogtewinst. De vario mindert niet. Ik denk het wereldrecord vrije figuren te breken, zonder te weten wanneer dit zal stoppen.

Ik denk aan Jean-Luc, mijn ULM-instructeur uit Bastogne en dank hem nog eens, nu ik nog leef, voor de kwaliteit en de strengheid van zijn opleiding.

En ook aan C.Devries, onze voorzitter, die me omgeschoold heeft op Coyote. Hij heeft mij vaak genoeg getoond wat een Coyote allemaal kan verdragen. Als hij mij nu zou zien, zou hij zeker zeggen: zo heb ik je niet leren vliegen…

Flarden uit verhalen en gouden raad die ik ooit gehoord heb in diverse lessen van berginstructeurs, schieten door mijn hoofd.

Als je geland bent (onder je parachute?), kom uit je toestel, omhels de aarde, je leeft!

Marc, leerling de Jp. Ebrard

We blijven maar stijgen, verbijstering, zoals in de film waarin we zien hoe snel de wijzers ronddraaien van een hoogtemeter in een Boeing die valt… maar bij mij gaat het omhoog, erg chaotisch overigens, zo krachtig is het reliëf effect. Rond 5000’, stabiliseert de Coyote een beetje, ik zie waar ik naar toe moet, maar ik hang nog steeds pal boven Annemasse en wij blijven maar stijgen. We moeten wachten tot 7200’ om betere vliegcondities tegen te komen, dat dacht ik tenminste. Zoals voorzien, probeer ik de vallei over te steken, verticaal station en naar links aan de snelweg. Ik ben nog maar net begonnen aan een licht bocht naar links en alles begint opnieuw. Het is niet te geloven, hier komen nooit uit! Ik ben verplicht om in de valleiwind te blijven. Ik stijg nog steeds. 9700’. Daar is het veel beter. Het is cool, het is subliem, goddelijk en we leven nog steeds.

Tijd om een beetje te bekomen en al de raadgevingen door te nemen: niks vergeten? Natuurlijk wel: boven de stuwdam ben ik niet overgeschakeld op de bergfrequentie 130.0Mhz en ook niet FL gaan vliegen.

Snel corrigeren. Opnieuw een verrassing! Met de aanpassing van de instelling van de hoogtemeter toont die meteen een hoogte van meer dan 10.000’ voet aan,… AWY, TMA Genève…

Niets aan te doen, we gaan nu de Mont Blanc wel van heel dichtbij bekijken… Met het risico vandaag te sterven. We zijn dan toch niet voor niets gekomen…

Het is groots. Onbeschrijfelijk. Voorbij Chamonix vliegen we ter hoogte van een dunne wolkenlaag (minder dan 1000’) die door de wind is afgeplat. Onder deze laag sneeuwt het, daar boven een azuurblauwe hemel badend in volle zon. Hemels, subliem. Ontroerend.

Het is mooi, maar we doen er goed aan om terug te vliegen. Links de autosnelweg was er gezegd, eens de vallei Bellegarde voorbij zal het beter gaan… zegde men. Ik profiteer van de rust op 10.000’ om over te tanken, een zorg minder voor later.

Erg brutale Noordoosten wind. Wanneer ik probeer een beetje hoogte te verliezen, gaan we weer pierewaaien. Bellegarde, 8000’, een dubbeltje op zijn kant, maar ja wij zitten dan ook nog tussen de bergen. Een beetje verder… Bourg-en-Bresse, 7800’, onmogelijk. Ik haak af op 1000m van de 18-36 georiënteerde piste. Onrustwekkend…Tournus op 7000’, ik kan de afdaling nauwelijks onder controle houden… We zien wel in Chalon, met zijn 17-35 piste die 1440 m lang is maar slechts 30 meter breed en verhard. De wind valt niet en blaast nog steeds cross. Met zicht op de piste probeer ik voorzichtig de landing in te zetten, maar vanaf 4000’, kan ik door de sterke wind de het toestel niet meer in de hand houden. Ook al blaast de wind schijnbaar slechts 30° cross. Jammer, Dijon Darois is korter (780m), maar heeft 2 evenwijdige pistes: één verharde en één onverharde (80m breed) met als oriëntatie 02-20. De windrichting zal er beter zijn en de piste veel breder. Laat ons hopen.

Wel, verdomme, ze ik tegen Myriam, ik ga op het grote Dijon in ‘emergency’; daar zijn er tenminste 3 grote pistes in driehoek, er is ruimte tussen de pistes, er is hulp… Ze kunnen het met niet verbieden, dat ze me daarna maar uitschelden… Ik ben uiterste blij met een dergelijk scherpzinnige voorbereiding. Alle nuttige informatie is direct beschikbaar als Myriam ze voorleest. Gezien de eigenschappen van het landingsterrein stijg ik een beetje om in alle rust enkele berekeningen te maken. En blik op de chrono… Vertrek 10u42, net is nu 12u52. Verdomme, nog maar 6 liter benzine! Dat is toch niet mogelijk, we zijn vertrokken met 72 liter (38+34L) en hebben slechts 2u10 gevlogen. De kaart, snel… we geraken nooit tot Dijon met 6 liter. Het is om zeep: we moeten landen, nu!

En vreemder klimaat dan waarin ik toen leefde

Een klimaat van totale onzekerheid, met felle kritiek

Nochtans voelde ik dat het mogelijk was te landen

H.GEIGER

Kalmte kan je redden, zegt Jean-Luc ( mijn instructeur vlieg altijd mee): onderzoek alle

mogelijkheden alvorens droog te vallen of door de stress opgeslorpt dreigt te worden. Kies kalm één mogelijkheid en houd je eraan. Nooit meer van mening veranderen tijdens een manoeuvre want je moet alles op voorhand gewikt en gewogen hebben. Ik gehoorzaam. Ik viseer een groot bos dat omgord wordt door kleine lage coniferen met daarvoor een erg groot veld, zo te zien vrij van hindernissen en volledig in de wind. Ik besluit om er voor te gaan en als een echte jachtpiloot duik ik naar beneden om dan in overtrek te gaan boven de eerste coniferen, Hopelijk blijf ik heel en heb ik genoeg brandstof om het manoeuvre tot een goed eind te brengen. Henry, ik mis je, ik zou mijn keuze maar wat graag aan jou voorleggen.

Meteen herinner ik me de uitstekende raadgevingen die kwistig werden verteld door de sprekers op het veiligheidsweekend dat voor kort door onze federatie werd georganiseerd in Kokzijde. Uiteraard waren daar alleen degene die overtuigd zijn van het belang van veiligheid in onze sport. Niets is verloren: kalmte en scherpzinnigheid leiden tot een oplossing. Het zijn overdreven stress en het niet naleven van de basisregels ivm de veiligheid die tot rampen leiden!

Eens ik overtuigd ben de juiste keuze gemaakt te hebben, duik ik, als een echte slechtvalk. Verrassing! Bij het aansnijden van de laatste bocht ontwaar ik onder mij een enorme, brede asfaltpiste met langs één zijde een graspiste minstens even lang en dubbel zo breed. Allebei temidden van brede graspartijen bovendien hebben ze op het einde nog een taxibaan die loodrecht op de startbaan uitkomt. Mirakel. Ze liggen dwars (027-207°), maar erg open en zeer breed. Zo nodig dwars ik de pistes.

Jean-Luc bevestigt dat dit de enige kans is, zeker niet kiezen voor het bos… Ik was zo door mekaar geschud dat ik de pistes niet gezien had. En zo klein zijn ze nu ook weer niet.

Een snelle duik, langzaam trapsgewijs het gas verminderen om te baandrempel te bereik op 1 m hoogte tegen 80 mph, beste manoeuvreer snelheid. Elke vertraging zet het toestel op zijn staart en schiet het terug de lucht in, eerst 5m omhoog, dan 4, dan 3..tot het hoofdlandingsgestel de grond raakt en dan het neuswiel tegen de grond gaat. We komen tot stilstand, heelhuids, zonder breuk… in Beaune, nog 2,5L benzine.

12u59: Myriam wil uitstappen om te plassen. Ik wind me op: het is nog niet afgelopen. We moeten onze Coyote nog parkeren en vastmaken. Nee, ze stapt niet uit!. Meer dan 1000m om met de Coyote te landen! Nog 90 m gras en 400m taxiën tot de parking, zonder ongevallen.

Ik maak behoedzaam onze mooie geel/groene vogel vast, ik dank hem uit de grond van mijn hart en barst in tranen uit. Ik lach, ik ween, ik bibber op mijn benen. Te gek, ik kan er niet aan weerstaan als de Coyote en ik terug in veiligheid zijn. We hebben het overleefd, en hoe!

Nog een bedenking bij Koksijde. Had ik hier maar de meetinstrumenten van dokter Assaad om mijn weerstand tegen stress in de verschillende vliegfases te meten gehad. Zijn analyse zou erg nuttig geweest zijn, en hij had bijkomende waardevolle informatie voor zijn studie. Hetzelfde geldt ook voor Myriam want zij heeft net hetzelfde meegemaakt op hetzelfde moment. Zeggen dat hij over geen enkele vergelijkbare studie tussen mannen en vrouwen heeft. Overtuigd dat zij een pilote is, heeft hij haar meerdere keren gevraagd om aan de test deel te nemen. Stel je voor: 2u20 tot in de hel en terug, wat een vergelijkende studie.

Ik kan niet meer, ik ben leeg. Bijna 70L verbruik op 2u17 vliegen om uiteindelijk een kleine 186 km verder te landen dan voorzien, en dat na 5 opeenvolgende uitwijkmanoeuvres in apocalyptisch vliegweer. Ik ben alleen op het terrein, maar beestig blij er te zijn. Ik herinner mij een gezaghebbende spreuk van mijn instructeur.

Beter op de grond te staan en het zich te beklagen niet vliegen, dan in de lucht te zitten en het zich te beklagen niet op de grond te staan!

JL.DELEVAL

Hij was ervan overtuigd dat ik dit vroeg of laat zou ervaren, en ik dan aan hem zou terugdenken. Intussen al meer dan 10 jaar geleden. De rug van de Coyote is ligt onder een olielaag. We zijn zo erg door mekaar geschut dat het rugreservoir leegliep via de overloop van het stopsel. Hij verdient een goed bad; ik doe het meteen, hij heeft het meer dan verdiend, meteen beginnen aan een minutieuze inspectie voor de volgende vlucht… morgen, want vandaag kan ik niet meer. Ik zit erdoor.

Ik kom gedurende een goed uur op adem, eet het lunchpakket van het hotel, en kuis dan de Coyote een beetje, en check hem grondig; alles lijkt OK.

Schitterend toestel, zo klein, zo moedig en zo betrouwbaar. Hij blijft me verbazen. Altijd in vorm na al die inspanningen en dat terwijl ik doodmoe ben…

Rond 15u komt de clubvoorzitter aan die ons uitgeput terugvindt. Na het aanhoren van ons verhaal stelt ze voor om ons naar het hotel te brengen. We trekken morgen verder. Ze bekomt voor ons de telefonische toestemming om morgen te mogen landen in Troyes om bij te tanken en een vluchtplan voor onze terugvlucht in te dienen. Het weer zal veel beter zijn.

Ze legt ons haarfijn uit welke parcours niet te vliegen en eerder voor andere te kiezen omwille van een reliëf of een microklimaat. Naar het hotel, lekker eten en slapen.

Maar eerst wil ik een hartig woordje wisselen met Annemasse. Mag ik telefoneren? Natuurlijk zegt de voorzitter. Ik bel.

Met Annemasse? Goedendag, kan ik de hoofdmonitor van het vliegplein spreken? Ik ben de piloot van de geelgroene Coyote die vanmorgen bij jullie opgestegen is… Kan jij mij uitleggen.. Ik beschik over 4 weersvoorspellingen: één van het terrein, maw van Météo France, een andere van Genève, eentje van Chamonix over de bergen, en nog één uit Brussel voor mijn retourvlucht. Allemaal kondigden ze een 360° 8kt et 15kt op 500m boven de grond aan, dus op ongeveer 3000’ QNH local. Ik vraag raad aan 3 verschillende berginstructeurs… Ik dacht echt om mijn beperkingen als ‘vlakkelandspiloot’ goed te maken.

Jawel, We zijn blij u te horen. We zaten erg met jullie in. Wij hebben in feite ook niets zien aankomen. De 2 instructeurs die na u vertrokken zijn, waren ook verrast. Geen van beiden is teruggevlogen. De 4-zitter met 180 pk is geland in Annecy en de 6-zitter met 220 pk is geland in Grenoble, elke toestel weegt meer dan 1 ton!

In werkelijkheid kwam de wind volledig uit het noorden en was niet zo sterk om dat ogenblik. Dan is hij plots gedraaid naar het Noordoosten en is dan aan kracht gewonnen in de ontboste Zwitserse vallei van….

De bergmistral is opgekomen. Die heten wij hier zo want het is de enige wind die veroorzaakt is door een onwettelijke niets ontziende houtkap in Zwitserland. Door de boskap is er een trechtervormig reliëf ontstaan dat zorgt voor de vorming van de Mistral. Vanaf het ogenblik dat een sterke wind plots naar het noordoosten draait komt hij op, met windsnelheden tussen 35 - 45kt èn bijhorende rukwinden…

Maar waarom waarschuwden jullie hier niet voor?... Onmogelijk om dit fenomeen te voorspellen, we zouden ook niet vertrokken zijn… Eindelijk geïnformeerd maar nog niet gerustgesteld voor de volgende reis! Ik zal een beetje moeten doorbomen over het onderwerp. Nu naar het hotel, met een leuk etentje als pasmunt.

Niemand kan beweren de bergen gevoeld te hebben als hij de Mistral niet getrotseerd heeft. Bij mooi weer laat hij zich benaderen. Bij slecht weer leert hij je naar hem op kijken. Alleen de Mistral geeft je de kans om met de berg één te worden, hem te beleven

Mount Everest beklimmer

Maandagmorgen. We verlaten vroeg het hotel om tijdig op te stijgen. We willen ongunstige wind vermijden. De taxi die we gisteren gereserveerd hebben, pikt ons op om 8u05. De Coyote staat al sinds gisteren klaar. Nauwgezet volgen we het traject dat de voorzitter ons gisteren heeft aangeraden en blijven op die manier weg van het plateau van de Langres.

Omdat we de toelating kregen om in Troyes te landen, zullen we daar ons toestel aan de grond zetten om bij te tanken en een vluchtplan naar België in te dienen.

Het is een ‘luchthaven’, dus landingsgeld neertellen, toelatingen….Maar we hebben de zekerheid niet op een verlaten terrein aan te komen, het is maandag en dan weet je nooit! In het weekend ben je ook al niet zeker…

Beaune 08u45. Ik kijk wantrouwig naar het vertrek van een lokale piloot. De stress van gisteren zal daar wel voor iets tussenzitten. In een stralende ochtendzon verdwijnt hij rustig en langzaam in de ochtendnevel. Nu is het aan ons.

Het is erg zacht, rustig, warm met een lichte nevel. Onze angst om nog eens door de hel te moeten vliegen, smelt snel weg bij dit weer. Coyote is op zijn best bij dit weer, wij ook trouwens. Myriam die erg angstig was, ontspant langzaam, erg langzaam... Ik heb nog een tijdje gedacht dat ze niet meer in het vliegtuig zou stappen. Ik gebuikte al mijn overtuigingskracht en formuleerde wat ik hoopte als wiskundige zekerheden. We maken een erg aangename vlucht van 160 km tot in Troyes. De wind blaast voortdurend uit het Noorden.

Een meevaller die helpt om ons terug te verzoenen met Aeolus, de Griekse god van de wind.

…Troyes Tower 00C43 do you read me?... Troyes, goedemorgen 00C43 VFR vlucht vanuit Beaune…=>” Heb je de toelating van vluchtautoriteiten? De luchthaven van Troyes is verboden voor ULM’s. En ik heb geen enkele toelating om uw Belgisch toestel te laten landen.!!” =>[Shit, niet doorgegeven, nvdr]. Ik verzeker je dat de voorzitter van de club van Beaune voor ons de toelating heeft bekomen om vandaag te landen, bij te tanken en een vluchtplan in te dienen. Maar als we enkel mogen landen om ons uit te kafferen, zeg het dan nu. Ik heb nog voldoende brandstof om ergens anders te landen….

“Ik heb niets in die richting gezegd mijnheer, land want je bent toch al in gecontroleerd gebied en ik heb je immatriculatie. Ik zal het eens nakijken, alles berust zonder twijfel op een vergetelheid.”.

We landen voor de toren en gaan het bureau binnen. Het is 10u21. Een klein (censuur) ontvangt ons verstoken achter zijn bureau: identiteitskaart, licentie, radio et landingsgeld. Alles nog eens haarfijn uitleggen: het gesprek van mevrouw Pitinier,…

“ Ik heb in ieder geval geen enkele toelating ontvangen om je te laten landen. En mevrouw Pitinier zou ze ook niet kunnen bekomen hebben: het district is immers gesloten op zondag. Je moet de toelating op voorhand aanvragen per fax. Nadien ontvang je per kerende een fax met de toelating. Alleen dan mag je landen. Ik zal jammergenoeg een verslag moeten opmaken”… [“Shit”] zet ik luid en verstaanbaar. De smeerlap is onverstoorbaar. Op de kop 1u30 redetwisten, een onderzoek van het district, om dan eindelijk in te zien dat mevrouw het telefoonnummer gebeld heeft dat op de vliegkaarten staat… Een fout nummer! Gelukkig had ik nog het GSM nummer van mevrouw: ze wilde op de hoogte gehouden worden van de rest van het verloop van onze reis. Zo kon ik haar hulp inroepen. Tijdens het onderzoek komen verschillende zaken naar boven: De persoon die de telefoon aannam was er toevallig, heeft nota genomen van het telefoongesprek maar verder niemand op de hoogte gebracht. In feite mocht hij geen toelating geven: hij is onbevoegd.

Uiteindelijk blijkt dat ik onschuldig ben, en zeker niet vrijwillig de regels aan mijn laars lap… Oef, de eer van de Belgische ULMmers gered... na enkele niet mis te verstane aantijgingen.

Herinneren jullie zich nog het artikel over de Franse federatie dat onlangs in Newsletter verscheen? Ik kan je verzekeren dat ze de fouten zoeken!

Uiteindelijk oordeelt de smeerlap dat ik in orde ben. Ik heb de toestemming om te vertrekken en mag ook nog bijtanken. Ik vul gretig de rug- en de reservetank tot het maximum.

Terwijl ik mijn gepeperde brandstofrekening betaal, laat ik niet na hem te bedanken voor zijn warm onthaal. Ik wil dan ook geen misbruik maken van de man zijn goedheid door hem nog eens te storen voor een vluchtplan. Hij is duidelijk verstoken van elke beetje warm toeristisch onthaal dat zo kenmerkend is in deze regio. Ik zal het neerleggen in Charlevilles of Valenciennes, ik kan nu toch geen 2 uur extra verliezen.

Troyes, 11u 51 maandagmiddag. We hebben dus 1u30 verloren als gevolg van die kl… Ik stijg op nu richting Avernas, via Epernay, Rethel, Charleville, Maillien. Ik heb er ernstig over nagedacht om in Charleville of zelfs Valenciennes te landen om mijn terugvlucht te vieren. Maar ik was het kotsbeu. En weer vliegen we over de Ardennen tijdens de middag en nog altijd is er die noordenwind. Nu is het genoeg geweest: we hebben voldoende brandstof, dus in één trek naar huis! We zijn heb beu om weer eens door elkaar gerammeld te worden.

Wat een plezier om de twee torens dicht bij het terrein van Avernas terug te zien: heel bemoedigend. Toegegeven, na deze aangrijpende vlucht heb ik schrik om op zo een korte piste te landen. Jawel, no problem: een halve piste was genoeg. Ik was gerustgesteld, opgelucht van een behouden terugkomst. We zijn allebei OK, en de Coyote ook. Het is 14u31, we hebben dus 2h40 non-stop gevlogen.

Nu nog de uitmuntende Coyote uitladen, wassen en een snelle check uitvoeren. De grote check is voor het volgende weekend. En nu naar huis!

Maar je moet steeds opnieuw de stress overwinnen en dat is niet gemakkelijk, geloof mij vrij.

Hoe komt het dat ik me ondanks alle voorzorgsmaatregelen, zowel tijdens de voorbereiding als de uitvoering van de vlucht, nog heb laten vangen? Ik zoek het antwoord in mijn cursus bergvliegen van JP. Ebrard, leerling van … Henri GIRAUD,. Van Giraud wordt algemeen aanvaard dat hij de grootste bergpiloot is van allemaal: 16.000 vluchturen, meer dan 100.000 landingen… in de bergen. Geland op de Mont Blanc in 1960 op slechts 30 meter. En bij wie dat les eindigt met de woorden:

Tussen een vlakkelandspiloot en een bergpiloot is er evenveel verschil als tussen een schaap en een berggeit. Niet iedereen kan een berggeit zijn!

H. GIRAUD

Ik ben thuis en toch vind ik geen rust. Ik heb het begrepen: 5 keer de Alpen, 2 keer de Pyreneeën, en ik heb er nog niet genoeg van. Het is hartverscheurend: terugkomen in plaats van er te blijven. De tranen springen me in de ogen als ik ervan spreek. Eindelijk de Mistral gevoelt, de bergen overwonnen. Ik muteer: ik drang is te sterk om een berggeit te worden.

Ik stuur een mail naar JP. Ebrard. We plegen overleg. Afspraak gemaakt. Begin juli ga ik met mij zoon Philippe terug. Ik heb verzorging nodig. Je mag iemand die aan het muteren is niet aan zijn lot overlaten: te gevaarlijk. Je moet die gedaanteverwisseling helemaal doorspartelen: Altiports, Altisurfaces, en… Gletsjers? Later misschien, als alles meezit. Ik spreek er jullie nog over, als je het zou willen.

Zoals ik al vermeld heb: het geval van een aantal eensluidende weerberichten die dan toch niet blijken te kloppen, intrigeert mij mateloos. Ik leg het uit in het kort want ik heb nog niet alles begrepen.

Om meer te weten te komen ben ik naar de Air Expo in St Hubert geweest. Daar overrompel ik de weervoorspeller van dienst met mijn vragen. Ik doe hem mijn verhaal en leg hem al de kaarten en weersvoorspellingen voor die ik in Annemasse verkregen heb. Hij wierp een snelle blik op de datum, deed een opzoeking via de computer, en…. drukte net dezelfde weerkaarten uit als de mijne! “Arpège”, stelt hij fier!

In het kort: De meteodiensten worden beheerd door de staat. Omdat de ambtenaren en de uitrusting handenvol geld kosten, werken verschillende landen samen om de kosten van een speciaal softwareprogramma voor weersvoorspellingen te schrijven, samen. Dit programma heet ‘Arpège’. Men verzamelt al de meteogegevens en zet die uit op de wereld kaart. Dit gebeurt in Engeland. Zij verdelen dit naar het nationaal bureau van elk land: Bussel voor België, Toulouse voor Frankrijk, Genève voor Zwitserland.. Iedereen ontvangt net hetzelfde.

Maar dit weerbericht is eigenlijk enkel van toepassing voor het ‘groot’ luchtverkeer, eventueel ook voor de algemene luchtvaart op grote hoogte. De enige informatie die officieel verzameld wordt, is die vanaf FL50. Hieronder zijn het slechts extrapolaties van de weervoorspellers. En dit zijn er steeds minder, wegens te duur. Onder FL 50 worden de weersvoorspellingen aangevuld door gespecialiseerde diensten als daar zijn: het leger, sommige luchthavens elk vanuit hun eigen gezichtspunt en met eigen materiaal.

Als je dus als ULM-piloot het weer opvraagt, ontvang je dus het weerbericht dat geldig is boven 5000’, wiskundig geëxtrapoleerd naar beneden toe. Maar zonder rekening te houden met het reliëf, zelfs niet in Genève. Enkel de grote toestellen hebben recht op de informatie van gespecialiseerde diensten in de luchthaven van vertrek, aangepast aan hun eigen tonnenmaat en vermogen. Of je hebt het geluk van een goede vriend te hebben in een weersbureau die perfect op de hoogte is van het weer bij het vertrek en aankomst. Zo komt het dus dat het weerbericht nooit rekening houdt met het reliëf. En meteen is verklaard hoe het komt dat een miljardair de wereld kan rondvliegen in een luchtballon: hij kan zich de (dure) lokale weersvoorspellingen wel veroorloven. Iets wat op nationaal vlak al lang niet meer kan.

Commentaar van de weerman van St Hubert: Klacht indienen tegen Meteo France en hopen dat een lawine aan klachten ervoor zorgt dat men weer werkt als vroeger: kleinschaliger.

Voor de grap heeft hij al de kaarten eens onder de loupe genomen, rekening houdend met het reliëf van de Alpen in de buurt van Genève. Rekening houdend met de afstand tussen de isobaren. Om dan te bevestigen dat er een 05040kt wind stond… minimum. Hij wist het. Maar het antwoord was toch onstellend.

Na het lezen van “Kleine prins teken mij een doodskist”, vroeg je mij hoe ik deze reis overleefd en ervaren heb. Waarom? Je hebt alles al verteld dat het moeilijk wordt om er nog iets aan toe te voegen. Maar toch zou ik je graag een plezier doen, en mijn balpen bengelt,als betoverd door je wens, boven dit wit blad . Hierbij vind je dan ook enkele punten waarover ik me durf uitspreken.

We hebben allebei een grote liefde voor de bergen en als je mij dan een reis naar de Alpen voorstelt, ben ik maar al te blij. Het gebergte roept bij mij zoveel gevoelens oproept dat ik de lokroep niet kan weerstaan. Eindelijk zal ik het terugzien. In ULM, wat denk je daar van?

Je voorbereiding is zoals altijd perfect. De enige onzekerheid komt van het feit dat ik geen piloot ben en alles dus op jouw schouders zal rusten. Een woord, een gebaar, een zucht van jou laat me inzien dat je zekerheid zoekt.

Hoe sterk de lokroep om te vertrekken ook is, ik vertrek niet graag. Ik ben moe, gestresseerd en mijn zorgen verstoren alles.

Met zicht op de bergen ontwaakt mijn lichaam, prettige herinneringen borrelen boven en versterken wat ik nu ervaar. Jij moet je hoofd er aandachtig bijhouden en ik ervaar dat je je niet zo gemakkelijk laat drijven door je gevoelens. Ik vind mezelf een beetje egoïstisch maar ben blij dat ik dit mag meemaken. Wij landen in Annemasse. Een lekker tête-à-tête etentje zal ongetwijfeld uitlopen in ander leuks, Van harte! Ik kies dus een evenwichtige maaltijd, gekruid, en….Liefdevol.

De meteo, oh! De meteo. Je plaatst ons in een oncontroleerbaar script. Ik voel dat je steeds meer ongerust wordt, verveeld dat je me niet kan verbazen, overrompelen.

Ik vermijd je iets te verwijten en blijf eerlijk herhalen dat ik blij ben bij jou te zijn.

Zondag rijst de onvermijdelijke vraag over onze terugvlucht. Ook al ken ik niets van navigatie, ik kreeg de indruk dat het geen lacheding zou worden.

Ik vertrouw, ondanks het schudden en beven, volledig op jou. Ik blijf er min of meer Zen bij.

Mijn gebrek aan enige kennis van het vliegen, zal me hier zeker bij geholpen hebben.

Het zicht op de Mont Blanc brengt een informatiestoom tussen mijn hersenen en mijn zintuigen teweeg. Mijn zintuigen overrompelen zijn verstand. Ik word overmand door verbazing en het wordt alleen maar erger. Mijn bloeddruk stijgt net als mijn hartslag. Het is overdonderend mooi.

Met tranen in de ogen heb ik een gevoel van vrijheid. Ik moet me alleen laten gaan. ’t Is verrukkelijk.

Naar de eerste mislukt pogingen om te landen, voel ik een nerveuze fysieke lichamelijke spanning zich van mijn lichaam meester maken. Ik verkramp. Sommige delen van lichaam verkrampen zo erg dat het pijnlijk wordt.

Je blik vertelt de tederheid die voor me voelt. Het gevoel om bij jou te zijn geeft me een veilig gevoel. Ik smelt langzaam van tederheid. Deze tederheid en het wederkerige vertrouwen zorgen ervoor dat ik mij volledig laat gaan.

Het veiligheidsweekend in Kokzijde helpt me veel. Wat het probleem ook is, nooit dramatiseren. Psychologisch kan elke bijkomende spanning de situatie alleen maar verergeren. Ik slaag erin mijn angstgevoel te beheersen en bid mijn overleden moeder en je overleden broer Luc dat ze de wind even laten liggen. Net lang genoeg om te landen. Dank je Sint Beaune, dankjewel Coyote, we zijn veilig en wel.

Maandagmorgen vraag ik me af of ik nu de trein of de Coyote zou nemen. Ik durf je mijn twijfels niet uiten. Hoe kan je van een klimaat van vertrouwen spreken als er één van beiden zijn grenzen niet kent en als de andere niet de minste twijfel durft uiten. Ik vermijd elk verwijt en houd me eraan om mijn limieten af te bakenen. Angst wordt telkens opgeroepen. Telkens als hetzelfde zich voordoet, komt de angst naar boven. Zelfs al is er geen reden tot paniek.

Ik ontspan mij en positieve gedachten onderdrukken mijn angst. Ik ben fier van terug aan boord te kruipen van het ‘bakske’ en ben klaar om voor de terugreis aan je zijde. Ik ben klaar om opnieuw te beginnen, Je hebt het virus overgezet.

Ik denk aan mevrouw Declercq. Haar man Mathieu, die ik ontmoette tijdens de oversteek van het Kanaal, vertelde mij dat hij het jammer vond dat hij het ULM virus niet op haar heeft kunnen overzetten. Hij vroeg mij naar het recept.

Ieder beleeft deze relatie op zijn manier. Over deze materie zijn er geen regels. Het belangrijkste waar het op aankomt, is een vorm van openheid. Door het vermijden van een maximum aan remmingen, Dit kan maar door met elkaar te spreken zonder dat je iemand tekort doet.